Czy PiS może jeszcze raz sięgnąć po samodzielną większość w Sejmie? Niewielu w to wierzy, ale właśnie taki jest plan Jarosława Kaczyńskiego. I wcale nie jest nierealny.

Zagrożenie płynące ze strony Niemiec oraz ich krajowych popleczników od lat stanowi ważny – jeśli nie wręcz centralny – element narracji Prawa i Sprawiedliwości. Ale czy tak silne zaznaczanie niechęci wobec naszego zachodniego sąsiada rzeczywiście przekłada się na skuteczność wyborczą?

Ta teza brzmi dość sensacyjnie, jednak jest całkiem wiarygodna, gdy zapoznać się z argumentacją ekspertów. Pewne wypowiedzi przedstawicieli Niemiec, oczywiście chcących zachować anonimowość i wygłaszane zakulisowo, wskazują mianowicie, że kraj ten gotów był wypłacić Polsce reparacje. Trzeba było do tego dwóch wynikających z siebie warunków: wygranej PiS w wyborach parlamentarnych i kontynuacji asertywnej polityki historycznej wobec Berlina. Nie udało się ani jedno, ani drugie. Być może jednak wciąż nie wszystko jest stracone.

Komisja Europejska przyjęła umowę handlową z blokiem państw Ameryki Południowej. Pozamiatane, chciałoby się powiedzieć.

Dlaczego prezydent Nawrocki powinien zamówić ekspertyzę dotyczącą reparacji od Niemiec u słynnego ekonomisty Thomasa Piketty’ego?

Akcja #ReparationsForPoland jest oddolną kampanią informacyjną mającą na celu uświadomienie międzynarodowej opinii publicznej skali zbrodni dokonanych przez Niemców na Polakach w okresie II wojny światowej oraz unaocznienie wymiaru strat, które państwo polskie poniosło w wyniku niemieckiej agresji.

Ponad 6 bilionów złotych – na tyle oszacował straty wojenne specjalny zespół powołany w Polsce w 2017 roku. Suma obejmuje nie tylko zniszczenia materialne, ale też utracony potencjał gospodarczy, skutki demograficzne i straty w dziedzictwie kulturowym.

W najnowszym numerze "Tygodnika Solidarność" (37/2025) wracamy do jednego z najważniejszych i wciąż nierozliczonych tematów w polskiej historii – reparacji wojennych od Niemiec. Na okładce tygodnika, wymowną grafiką Wojciecha Korkucia, pytamy o sprawiedliwość dziejową i realne zadośćuczynienie za straty poniesione w czasie II wojny światowej. To wydanie to nie tylko historyczna analiza, ale przede wszystkim test dla odwagi polskiej klasy politycznej. Oprócz tematu numeru, w środku znajdziemy fascynujące teksty o dziwnych idolach młodej prawicy, kulisach wielkiej polityki i bezkompromisowe felietony.

Konrad Rączka to radny, którego imię i nazwisko zapamiętam. Już tłumaczę dlaczego.

Lewicy udało się uchylić drzwi do dokonania obyczajowej rewolucji. Na razie zajęcia z edukacji zdrowotnej są dobrowolne, ale nie łudźmy się – to dopiero początek walki z tradycyjną moralnością. Następnym krokiem ma być wprowadzenie deprawacji seksualnej w wersji hard.

Liberalny mainstream często używał hasła „walki z faszyzmem” jako narzędzia do straszenia i konsolidacji własnego elektoratu. Tracący poparcie i pozbawiony poczucia sensu dalszego istnienia rząd stoi przed pokusą, by znów sięgnąć po ten instrument. Jednak czy to, że liberalny mainstream niewątpliwie bardzo cynicznie gra tą kartą, oznacza, że realne zagrożenie, choćby faszyzacji relacji społecznych, w ogóle nie istnieje?

Czy pamiętają Państwo sprawę Pabla Gonzáleza, czyli Pawła Aleksiejewicza Rubcowa, rosyjskiego agenta, który z sukcesem penetrował Ukrainę, środowiska rosyjskiej emigracji i polskich antypisowskich dziennikarzy (łącząc skutecznie przyjemne z pożytecznym, tj. – jak to się kiedyś mówiło – taśmowo kosząc rozmaite zaangażowane politycznie damy) i który został aresztowany w Polsce, a potem wypuszczony w ramach wielkiej wymiany aresztowanych w USA i Niemczech rosyjskich szpiegów na więzionych w łagrach rosyjskich demokratów?

Drżyjcie, bo oto nadciąga zagłada! Ekocide. Termin ukuty ze zbitki słów „eko” i „cide”, od 1948 roku znany/używany w analogii do „genocide” oznaczającego postępującą, wielkoskalową zagładę grupy etnicznej, rasowej, narodowej lub religijnej.

Obecność Ursuli von der Leyen na wschodniej granicy Polski, a później podobne wizyty na Litwie, Łotwie, w Estonii i Finlandii nie były przypadkowe. To gest – w założeniach – zapewniający Rosję i Białoruś, że obu armiom nie opłaca się atakowanie Polski i Bałtów, bo natychmiast będą musieli spodziewać się odpowiedzi ze strony wojsk NATO i państw Unii Europejskiej.

Teoria o wszechwładnych neomarksistach zdobyła na prawicy ogromną popularność, ponieważ pozwalała zamaskować niespójność ideologiczną konserwatywnych liberałów.

Obecny rząd to grupa rekonstrukcyjna władzy z lat 2008–2015. Choć naiwni przekonywali, że Donald Tusk się zmienił.

Solidarność opublikowała nowy raport na temat grożących nam katastrofalnych skutków polityki klimatycznej Unii Europejskiej. Wynika z niego, że najwięcej stracą na jej wprowadzeniu najmniej zamożne kraje Europy, w tym Polska.

– „Zielona” stal wymaga produkcji „zielonego” wodoru. Jego transport, magazynowanie wymagają zmiany całej infrastruktury, zgromadzenia ogromnych mocy energii elektrycznej, której już dzisiaj zaczyna brakować dla całego sektora hutniczego. Teraz zużywamy ok. 6 terawatogodzin, „zielona” stal będzie zużywała około 40. Skąd wziąć taką ilość energii, jeśli rezygnujemy z węgla? – mówi Andrzej Karol w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Współczesny klimatyzm jest dokładnie tym samym, czym był jeszcze bardzo niedawno neoliberalizm. To zestaw wysoce agresywnych rozwiązań politycznych wprowadzanych z religijnym zapałem pod przykrywką obiektywnych konieczności i w aurze rzekomo niepodważalnych prawd naukowych.

W debacie na temat polityki klimatycznej Unii Europejskiej przez lata dominowały hasła o ratowaniu planety, redukcji emisji i walce o czyste powietrze. Nie mówiono jednak, jakim i czyim kosztem wprowadza się ograniczenia związane z tą polityką ani czy mają one w ogóle sens. Właśnie na te pytania starała się odpowiedzieć Solidarność, publikując rok temu specjalny raport pt. „Drapieżny Zielony (nie)Ład”.