...Był Pan ambasadorem RP na Ukrainie w czasie wielkoskalowej agresji Rosji na ten kraj. Gdy Rosjanie byli już na rogatkach Kijowa, wielu dyplomatów opuściło kraj – Pan jednak został. Dlaczego? B.C.: Ambasador to jest ktoś, kto reprezentuje władze państwa wysyłającego przed władzami państwa przyjmującego. A przecież władze państwa przyjmującego – Ukrainy – nie wyjechały z Kijowa. No to dlaczego ja miałem wyjeżdżać? Wielu moich kolegów i koleżanek ambasadorów też nie chciało wyjeżdżać. Ale ich stolice, z sobie tylko znanych powodów, kazały im się ewakuować. I wielu z nich znalazło się w dużo bardziej niebezpiecznych sytuacjach podczas ewakuacji niż ja. Oczywiście, to wszystko mogło potoczyć się inaczej, np. gdyby nie nasze Pioruny, które pomogły powstrzymać rosyjski desant w Hostomelu pod Kijowem. Gdyby nie to, być może nie rozmawialibyśmy tutaj dzisiaj. Ale nieprzypadkowo ta praca nazywa się służbą zagraniczną, a nie pracą zagraniczną. Bo się służy – wspólnocie, państwu, czemuś większemu. To nie jest zajęcie od ósmej do szesnastej, gdzie jak coś mi się nie podoba, to biorę L4. Wydaje mi się też, że mamy zakodowaną pewną symbolikę. Pamiętamy przecież, że w 1920 roku nie tylko nuncjusz papieski, lecz także przedstawiciel ukraińskiego rządu nie wyjechali z Polski. A wiadomo było, co by się stało, gdyby bolszewicy dotarli do Warszawy. Nuncjusz? Być może jemu nic by się nie stało. Ale wiadomo, jaki los spotkałby przedstawiciela Kijowa. Dla nas to braterstwo (może Ukraińcy nie zawsze to tak odczytują jak my) jest może zawiedzonym, może niespełnionym uczuciem. Ale w lutym 2022 roku zadecydowała suma twardych interesów i ideałów romantycznych. Prezydent Duda przyjechał do Kijowa 23 lutego z prezydentem Litwy Nausedą, żeby powiedzieć prezydentowi Zeleńskiemu, że będziemy stali z nim ramię w ramię bez względu na to, co się wydarzy. A ja wtedy siedziałem obok. I nikt nie musiał dodawać, że w moim przypadku to „ramię w ramię” miało sens dosłowny.

- Wołyń mógłby stać się miejscem zadumy, pielgrzymek. Polacy przyjeżdżaliby, aby przepracować swoją traumę, a z czasem, tak jak ja, nawiązaliby przyjaźnie, rozpoczęli dialog. Może poznaliby Ukraińca, który opiekuje się grobem ich rodziny, gdy oni nie mogą przyjechać. Tak jest w moim przypadku z panią Swietłaną. To łączy zwykłych ludzi - mówi Karolina Romanowska, przewodnicząca Stowarzyszenia Pojednania Polsko-Ukraińskiego w rozmowie z Mariuszem Patey'em.

Aida Elsayed Abdallah Elsayed jest od 3 listopada 2022 r Sekretarzem Generalnym, Sudańskiego Stowarzyszenia Czerwonego Półksiężyca (SRCS). Przeprowadziła reformy usprawniające zarządzanie organizacją w trudnym dla kraju okresie wojny domowej. Zintensyfikowała współpracę zarówno z innymi krajowymi organizacjami i instytucjami sudańskimi niosącymi pomoc , jak i z zewnętrznymi na przykład z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem czy właściwymi agendami ONZ Od początku wojny w Sudanie, dzięki jej zaangażowaniu zmobilizowano tysiące wolontariuszy zorganizowanych w 18 oddziałach obejmujących cały kraj. SRCS jest w stanie działać na obszarach, na których trwają walki, a także we wszystkich państwach przyjmujących uciekinierów z Sudanu. Aida Elsayed Abdallah Elsayed ukończyła Ahfad University w Omdurmanie i jest zaangażowana w niesienie pomocy od 30 lat.

Cieszymy się, że Asad, syryjski rzeźnik z Damaszku, stracił władzę, ale może mieć to także negatywne skutki dla Ukrainy i dla nas. Rosja przestaje rozpraszać siły w różnych konfliktach, dlatego musimy przygotować plany obronne i umieć reagować w porę, uprzedzając działania Kremla.

Włoski rząd z dominującą pozycją Giorgii Meloni, liderki Braci Włochów, w dalszym ciągu deklaruje wsparcie dla Ukrainy. Społeczeństwo włoskie w dużej części okazuje empatię walczącemu krajowi, ale nie chce, by ta pomoc kosztowała zbyt wiele, by wpływała na jakość życia Włochów. Niestety, nie ma także gotowości do bezpośredniego zaangażowania armii włoskiej w pomoc, w razie gdyby doszło do napadu na wschodnią flankę NATO. Oczekiwania społeczne są takie, że rząd włoski powinien wtedy znaleźć kompromisowe rozwiązanie, które pozwoliłoby uniknąć działań zbrojnych. Niestety ta wizja jest mało realna w przypadku Rosji. Można bowiem powstrzymać Kreml przed militarną ekspansją tylko przez wzbudzenie strachu przed konsekwencjami, przez pokazanie, że poniesie nieakceptowalne koszty. Włosi liczą jednak na aktywną pomoc sojuszników w przypadku zagrożenia swojego państwa.

W Polsce pojawiają się niezależne inicjatywy oddolne zaniepokojonych o stan państwa obywateli. Jedną z takich inicjatyw jest Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Rolników "Swojak". Kazimierz Grabowski rozmawia z Arturem Szczepkiem o pomysłach na zmiany w Polsce z Arturem Szczepkiem, wiceprezesem Stowarzyszenia Przedsiębiorców i Rolników"SWOJAK"

Po okresie euforii mediów z 2023 r. związanych z pewnymi sukcesami armii ukraińskiej w walce z wojskami rosyjskimi nie ma już śladu. Armia ukraińska powoli, ale systematycznie musi wycofywać się z kolejnych linii obrony. Rosyjski walec toczy się niszcząc nie tylko umocnienia wojskowe, ale cywilną infrastrukturę i budynki mieszkalne. Administracja ukraińska ewakuuje kolejne wsie i miasteczka zagrożone ostrymi artyleryjskimi. Osoby walczące muszą się zmagać nie tylko z wrogiem, ale i z poczuciem osamotnienia, wkradającym się zwątpieniem. Front trzymany jest nadludzką siłą przez nieliczne pozostające przy życiu ideowe jednostki. Brakuje nie tylko sprzętu i amunicji, ale także ludzi. Rosjanie korzystając ze znacznie większego zasobu ludzi jest w stanie mimo strat cały czas powiększać liczebność jednostek wojskowych. Rosyjski sektor zbrojeniowy mimo sankcji dzięki wsparciu państw z tzw klubu BRICS radzi sobie nadspodziewanie dobrze. Naturalnie, wojna ma to do siebie, że może dokonać się jeszcze niejeden zwrot sytuacji. Póki co Rosja nauczyła się wykorzystywać swoje przewagi.

Kolej pełni kluczową rolę z perspektywy realizacji transportów wojskowych. To w dużej mierze przy wykorzystaniu tego środka lokomocji przemieszczani są żołnierze, broń, amunicja, paliwa, żywność, medykamenty i przede wszystkim ciężki sprzęt wojskowy. Kolej stanowi element strategicznej infrastruktury krytycznej i ważny czynnik systemu bezpieczeństwa państwa. Odegrała istotne znaczenie w trakcie wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych oraz w trakcie walk o zjednoczenie Niemiec w XIX w., a także podczas dwóch minionych wojen światowych. Kolej pola walki stanowi też jeden z podstawowych czynników przewagi podczas trwającego konfliktu zbrojnego między Federacją Rosyjską a Ukrainą.

PKP Cargo, narodowy kolejowy przewoźnik towarowy, traci udziały w rynku i notuje straty za pierwsze dwa kwartały 2024 r. Tezy: Wobec postępującej liberalizacji rynku kolejowego transportu towarowego PKP Cargo nie jest w stanie w pełni dostosować się do pracy w warunkach konkurencji. Spółka nie poprawiła zbytnio parametrów obsługi klientów (takich jak czas przewozu czy terminowość), a także nie zadbała, by elastycznie dostosowywać ofertę usług do aktualnej sytuacji na rynku przewozów towarowych. PKP Cargo koncentruje się na dużych dysponentach ładunków, przez co spółka staje się podatna na zmienność rynku. Brak rozkładowych połączeń między terminalami w Polsce i za granicą (składy ruszają wtedy, gdy są pełne) sprawia, że trudno przewidzieć czas dostawy towaru. Zbyt konserwatywna, niezmieniana od lat organizacja pracy przewozowej przyczynia się do wzrostu kosztów i wydłużania czasu przewozu. Polityka ciągłego doskonalenia procesów i cyfryzacja są realizowane niekonsekwentnie. Kolejne zarządy lekceważyły obszar innowacji. Spółka mimo zapowiedzi nie potrafiła zbudować silnej pozycji na rynkach międzynarodowych. Pomimo że akcje PKP Cargo są w obrocie giełdowym, to radę nadzorczą i zarząd kontroluje skarb państwa. Stwarza to pokusę dla polityków, by wykorzystać dobrze płatne miejsca pracy na wysokich stanowiskach zarządczych przede wszystkim jako narzędzie do budowania swoich wpływów. To źródło wielu problemów dla przedsiębiorstwa. Widać błędy w zarządzaniu strategicznym: nie opiera się decyzji zarządczych na pogłębionych analizach predykcyjnych ani nie planuje się zmian w organizacji i inwestycjach pod zmieniające się potrzeby rynku. Osłabiona strukturalnie spółka powoli traci udziały w rynku. Proces przyspiesza w okresie pojawiania się dekoniunktury czy zmian w otoczeniu biznesu. Mimo wielu problemów organizacyjnych spółka nadal posiada duży potencjał i znaczne udziały w rynku przewozów towarowych.

Impulsem do założenia Orlej Straży była informacja o torturowaniu i ukrzyżowaniu 12-letniego chłopca przez terrorystów z tzw. Państwa Islamskiego (ISIS), którą przeczytałem pod koniec 2015 roku na jednym z portali informacyjnych. Ta zbrodnia wydarzyła się niedaleko Aleppo w Syrii, a jedyną „winą” tego dziecka było to, że jego ojciec był pastorem i wybudował kilka kościołów.

Wywiad z Grażyną Maria Ancyparowicz, polską ekonomistką, nauczycielem akademickim, doktor habilitowaną nauk ekonomicznych członkinią Rady Polityki Pieniężnej  w kadencji 2016–2022. 

Tezy: Polsce jest potrzebny taki węzeł komunikacyjny, który mógłby obsłużyć kompleksowo przewozy towarowe, w tym cargo lotnicze. Polska ma potencjał do przejęcia części masowego ruchu lotniczego długich dystansów. Zbudowanie lotniska w Baranowie nie musi oznaczać śmierci lotnisk lokalnych, ale trzeba byłoby je połączyć siecią wygodnych połączeń kolejowych i drogowych. Takie rozwiązanie może przyczynić się do rozwoju połączeń tanich linii na trasach krótko- i średniodystansowych oraz lokalnych ośrodków miejskich. Polska może stać się jednym z hubów komunikacji międzykontynentalnej; byłaby wtedy ważnym graczem na europejskim rynku transportu lotniczego. Infrastruktura lotnisk regionalnych wokół aglomeracji warszawskiej może wspierać europejski ruch pasażerski. Powinny jednak zostać poczynione inwestycje w infrastrukturę tak lotniskową, jak i komunikacyjną, zwłaszcza w połączenia aglomeracji warszawskiej z lokalnymi ośrodkami miejskimi. Bez zmian w otoczeniu prawnym i zarządzaniu logistyką lotniskową nie stworzy się konkurencji dla dużych portów zachodnioeuropejskich. W ostatecznym rozrachunku dla odbiorców usług logistycznych liczy się cena i jakość obsługi.

Celem przedsiębiorców rolnych jest takie ukształtowanie rynku, aby mogli oni na nim zarabiać. Na obecną sytuację nałożyło się jednak wiele czynników, tak że państwowa polityka wsparcia okazuje się niedostateczna.

Znajomość historii jest, niestety, znikoma wśród nie tylko zwykłych obywateli, ale  również polityków, stąd chyba często słyszy się  w dyskusjach o zakończeniu wojny na Ukrainie, by dla tzw. świętego spokoju pozostawić Krym w rękach rosyjskich. Niektórzy twierdzą nawet, że Krym był od wieków częścią Rosji. Tymczasem okazuje się, że w łapy carycy Katarzyny II wpadł dopiero po I Rozbiorze Rzeczpospolitej Obojga Narodów.

W Do Rzeczy ukazał się wywiad z prof. Andrzejem Gilem, politologiem związanym z KUL-em. Jedną z postawionych tez wybrzmiałych w tym wywiadzie jest przeświadczenie o wpisanej jakoby w gen narodowy Ukraińców nieufności wobec Polski i Polaków. Takiego uogólnienia nie potwierdzały badania opinii publicznej wykonane na przykład przez fundacje Razumkova czy Mieroszewskiego.

Musimy sobie zdać sprawę, że żyjemy w czasie ogromnych przemian. Na naszych oczach zmienia się porządek świata. Polska musi w tych warunkach pozostać miejscem stabilnym i bezpiecznym, zachować status pozwalający na podejmowanie decyzji suwerennych, zgodnych z interesem państwa i jego obywateli. Rozwój wydarzeń wokół nas, agresja Rosji na Ukrainę, napaść Hamasu na Izrael i eskalacja sytuacji na Bliskim Wschodzie, dodatkowo wzmacniając presję migracyjną na Europę, są same w sobie poważnym wyzwaniem. Co więcej, zagrożenia te wykorzystywane są jako pretekst do podjęcia próby fundamentalnej zmiany traktatów unijnych. Dodatkowo mamy nowy układ władzy w Polsce, który przy aprobacie i wsparciu części Zachodu podporządkowuje nasze państwo globalnym trendom i interesom, unieważniając wszystkie wysiłki poprzedników służące umacnianiu naszej pozycji i afirmacji polskiej tożsamości.

Gdy okręt tonie, a wiatry go przewracają, głupi tłomoczki i skrzynki swoje opatruje i na nich leży, a do obrony okrętu nie idzie, i mniema, że się sam miłuje, a on się sam gubi. ks. Piotr Skarga

Rozpoczęta w 2022 r. wojna w Ukrainie potwierdziła, jak ważne w warunkach zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa jest wykorzystanie środków transportowych, w szczególności transportu kolejowego, w celu zapewnienia realizacji zadań logistycznych, a także ewakuacji ludności cywilnej z rejonów zagrożonych.

Dominacja języka rosyjskiego w przestrzeni kulturowej byłej Rzeczypospolitej narzucona była przemocą przez rządy moskiewskie od drugiego rozbioru Polski. Walka z językami białoruskim i polskim przybrała charakter ludobójczy w połowie lat 30. XX w. Mordowano elity polskie i białoruskie. Ofiary leżące w Kuropatach i spisy pomordowanych w wyniku „Operacji polskiej” są symbolem tych czasów.

Myślę, że mimo wszystko my tę "wojnę" o ziarno z Ukrainą przegramy. Oni mają czarnoziemy, bardzo żyzne gleby. Mają, co tu dużo mówić, prawie niewolniczą siłę roboczą. Mają oligarchów i zachodnie technologie. Nie mają jeszcze know-how, jak dokładnie tę ziemię uprawiać, ale się tego nauczą. Jeśli my nie przejmiemy tego towaru, to przejmą go Turcy, Holendrzy, Rumuni, a wreszcie sami Ukraińcy też mogą się nauczyć przetwarzania zbóż...